Władysław Żarnowski urodził się 9.10.1911 roku w Charkowie (ZSRR) w postępowej rodzinie inteligenckiej. Dziad Janusz, student Wydziału Lekarskiego w Warszawie, był powstańcem 1863 roku. Ojciec Ludwik – późniejszy dyrektor techniczny Zakładów Metalurgicznych w Dnieprodzierżyńsku, a następnie profesor zwyczajny Akademii Górniczej w Krakowie i wykładowca Politechniki Warszawskiej – w 1903 r. z powodu przynależności do PPS była aresztowany i osadzony w X Pawilonie Cytadeli warszawskiej, a po zwolnieniu zmuszony do opuszczenia Polski. Matka Anna, z domu Popow, była nauczycielką muzyki.
Władysław Żarnowski po przyjeździe wraz z rodziną w 1922 roku do Polski, kończy klasyczne gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie w roku 1930. Po półrocznej praktyce w Stoczni Gdańskiej, rozpoczyna studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. W drodze międzynarodowej wymiany studentów odbywa w czasie studiów kilkumiesięczne praktyki za granicą, głownie we Francji, Anglii i Niemczech. w 1939 roku uzyskuje absolutorium. Wojna zastaje go na praktyce zawodowej we Francji. Wraca do kraju 2. września 1939 roku i rozpoczyna prace w Hucie Ostrowiec, gdzie pracuje przez okres okupacji niemieckiej, kolejno na stanowiskach: pod-mistrza, asystenta, asystenta zmianowego na walcowniach i piecach martenowskich. Współdziała czynnie z podziemnymi oddziałami ZWZ-AK Okręgu Ostrowiec. Zadaniem jego m. in. było dostarczanie meldunków o ilości i rodzaju sprzętu wojskowego, kierowanego na linię kolejową Skarżysko-Sandomierz i dalej na wschód.
W 1944 roku zostaje wraz z załogą huty wywieziony na roboty do Niemiec. Ucieka z transportu i ukrywa się przez okres 5 miesięcy (do wyzwolenia) pod Ostrowcem, nie tracąc kontaktu z bojowymi oddziałami podziemia.
Po wyzwoleniu pracuje przez rok w Hucie Stalowa Wola, a następnie powraca do Krakowa, gdzie podejmuje w AGH temat pracy dyplomowej, wybrany przez niego i rozpracowany na podstawie artykułu we francuskim czasopiśmie technicznym „Nevue de Metalurgic”. Do obrony przygotowuje się, pracując w Hucie Nowotko.
W maju 1947 roku, po złożeniu egzaminu dyplomowego, rozpoczyna pracę w Biprohucie w Zabrzu, jako starszy konstruktor, a następnie jako kierownik Działu Pieców Grzewczych, Martenowskich i Urządzeń Energetycznych. W tym samym roku żeni się z Krystyną Skassa. Z małżeństwa tego ma dwoje dzieci: Marka i Annę.
W roku 1949, po przebytej chorobie, rozpoczyna pracę w Nowej Hucie w Gliwicach, skąd w tym samym roku wraz z załogą NH przyjeżdża do Krakowa. W Nowej Hucie zajmuje kolejno stanowiska: kierownika Działu Technicznego, kierownika Planu Generalnego Huty oraz kierownika Działu Piecowego.
W 1955 roku, po przebytej chorobie, pracuje w Biprostalu, jako weryfikator i kontroler projektów urządzeń grzewczych. W czasie pracy prowadzi w AGH wykłady zlecone dla katedry Metalurgii Stali według własnego opracowania na III i IV roku, a także wykłady i ćwiczenia w W.S.I. w Katowicach – na zlecenie Katedry Gospodarki Cieplnej.
W październiku 1956 roku rozpoczyna pracę w AGH w Katedrze Gospodarki Cieplnej na stanowisku adiunkta. Trzeba tu podkreślić, że Władysław Żarnowski współpracował z Katedrą Gospodarki Cieplnej od roku 1949, przy rozwiązywaniu skomplikowanych zagadnień cieplnych w przemyśle hutniczym. Później, jako dydaktyk prowadzi samodzielnie wykłady i ćwiczenia z przedmiotu „Bilansowanie urządzeń cieplnych”, a na Wydziale Elektrycznym z przedmiotu „Technika Cieplna”. Równolegle z zajęciami dydaktycznymi prowadzi szereg prac badawczych dla przemysłu, m.in.: „Współpraca pieca martenowskiego z kotłem utylizatorem”, Modernizacja pieców stopowych do produkcji fenolu”, „Analiza zanieczyszczenia środowiska gazem wielkopiecowym”.
Znając biegle języki obce (angielski, francuski, niemiecki i rosyjski) korzysta z literatury obcej przy rozwiązywaniu problemów cieplnych w pracach dla przemysłu oraz w przygotowaniach wykładów. Równocześnie podejmuje temat pracy doktorskiej.
Dnia 3.01.1962 roku, po obronie pracy doktorskiej pt. „Nagrzewanie wsadu dla walcowni drobnych przy zmiennym jego zapotrzebowaniu przez walcownię”, otrzymuje stopień doktora nauk technicznych. Począwszy od roku 1956, pracując w AGH jest równocześnie konsultantem naukowym w Biprostalu. Udziela się również społecznie, i tak w roku 1950 był v-ce przewodniczącym Stowarzyszenia Inżynierów i techników Przemysłu Hutniczego koła krakowskiego. Po linii zaś swoich zainteresowań humanistycznych był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.
Z odbytych praktyk i prac w przemyśle otrzymał Władysław Żarnowski szereg pochwalnych listów i opinii. Za zasługi położone dla przemysłu polskiego w trudnych, powojennych warunkach, otrzymał odznakę budowniczego Huty im. Lenina, nadaną przez Ministerstwo Budownictwa (1956) oraz Odznakę Budowniczego Nowej Huty, nadana przez Prezydium Rady Narodowej miasta Krakowa (1959). Za prace wdrożeniowe dla przemysłu otrzymał kilkakrotnie Nagrody rektora AGH. Jego dogłębna, zdobyta doświadczeniem i nauką wiedza w dziedzinie zagadnień cieplnych była oceniana bardzo wysoko, co znajdowało potwierdzenie w licznych zaproszeniach na narady techniczne w hutach i sympozja naukowe w Uczelni, gdzie często w sprawach spornych miał głos decydujący.
Ażeby dokładniej naświetlić sylwetkę dr Władysława Żarnowskiego, trzeba sięgnąć do lat jego dzieciństwa i młodości. Wzrastając w atmosferze przesyconej umiłowaniem głębokich wartości humanistycznych, wyniósł z rodzinnego domu silnie zakorzenioną potrzebę bezinteresownego niesienia pomocy bliźnim i ten rys charakteru dominował nad innymi przez całe jego życie. Wyrazem tego była pomoc zawodowa udzielana młodszym kolegom, oraz pełna oddania opieka nad młodzieżą akademicką, której nie tylko przekazywał swoje bogate wiadomości i doświadczenia zawodowe, ale równocześnie wychowywał w duchu humanistycznym i patriotycznym. Mimo nasilającej się choroby, chętnie brał udział w Społecznych Komisjach ds. Bytowych. Jego stosunek do otoczenia cechowała zawsze życzliwość i poszanowanie praw człowieka. Głębokie zamiłowanie do literatury pięknej, filozofii, muzyki i sztuki wzbogaciło jego wykształcenie techniczne i stworzyło osobowość, którą można określić mianem inżyniera-humanisty.
Praca nad sobą i innymi była podstawowym jego zadaniem, które wypełniał do końca życia.
Dr inż. Władysław Żarnowski, po długotrwałej chorobie, zmarł w Krakowie w dniu 16.09.1965 roku w wieku 54 lat.