PROF. DR INŻ. LUDWIK ŻARNOWSKI (1877-1953)

LudwikZarnowski

 

Ludwik Żarnowski urodził się 25.10.1877 roku we wsi Zeloma w guberni Jekaterynosławskiej (obecnie Ukraina). Ojciec Ludwika za udział w powstaniu styczniowym został zesłany na 10 lat na Syberię. Po odbyciu kary osiedlił się
w Orle, bowiem nadal obowiązywał go zakaz opuszczania guberni Jekaterynosławskiej.
W roku 1894 Ludwik Żarnowski ukończył szkołę realną w Orle. W tym samym roku rozpoczął studia w Instytucje Technologicznym w Petersburgu, które ukończył w 1900 roku uzyskując tytuł (dyplom) inżyniera technologa. Praca dyplomowa dotyczyła projektu z konstrukcji parowozów.
Po ukończeniu studiów powraca do kraju i rozpoczyna swoją, pierwszą pracę zawodową w Zakładach Hutniczych B. Hantke w Częstochowie. Początkowo jako konstruktor, a następnie jako asystent kierownika wydziału Wielkich Pieców. W 1902 roku przenosi się do Warszawy i już pierwszego kwietnia tego roku zostaje starszym asystentem Katedry Wytrzymałości Materiałów w Warszawskich Instytucie Politechnicznym im. Mikołaja II.
W roku 1903 zostaje aresztowany i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej za przynależność do Polskiej Partii Socjalistycznej. Warunkiem zwolnienia było opuszczenie Warszawy. Wyjeżdża wówczas na Ukrainę, gdzie podejmuję pracę konstruktora w Zakładach Hutniczych Południowo – Rosyjskiego Towarzystwa Metalurgicznego w Kamieńskoje. W roku 1906 zostaje asystentem szefa wydziału walcowni i kuźni. W 1917 roku zostaje szefem tego wydziału a od 1919 roku jest naczelnym inzynierem huty.
W roku 1921 obejmuję docenturę w Akademii Górniczej w Jekaterynosławiu, gdzie wykłada plastyczną obróbkę metali.

Po uzyskaniu niepodległości Ludwik Żarnowski powraca w sierpniu 1922 roku do Polski. Już w 1923 roku obejmuję stanowisko zastępcy naczelnego dyrektora Towarzystwa Akcyjnego Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich, a następnie dyrektora naczelnego pełniąc te obowiązki do marca 1935 roku. W okresie pobytu w Ostrowcu świętokrzyskim rozbudowuje i unowocześnia Zakłady Ostrowieckie, szczególnie w zakresie wydziałów przeróbki plastycznej (walcownie, kuźnia).

Ludwik Żarnowski jest jednym z inicjatorów i założycieli w 1921 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim Koła Techników. Pełni w latach 1925-32 zaszczytną funkcję Prezesa Koła.
Jest także inicjatorem i uczestnikiem powołania 25.01.1930 roku Sekcji Hutniczej w ramach Stowarzyszenia Górników i Hutników Polskich, przekształconego 07.12.1930 roku w Stowarzyszenie Hutników Polskich.
W 1932 roku Ludwik Żarnowski pełniąc obowiązki dyrektora naczelnego Zakładów Ostrowieckich jednocześnie powraca do pracy naukowej i dydaktycznej, prowadząc wykłady z walcownictwa i kuźnictwa na Politechnice Warszawskiej.
W 1936 roku rozpoczyna współpracę z Akademią Górniczo – Hutniczą w Krakowie. Po śmierci profesora Łowińskiego obejmuję wykłady z walcownictwa i maszyn hutniczych jako profesor nadzwyczajny. W 1938 roku zostaje mianowany profesorem zwyczajnym w Katedrze Maszyn Hutniczych Akademii Górniczo – Hutniczej.
W styczniu 1939 roku po śmierci profesora B. Broniewskiego Rada Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej postanawia powierzyć mu kierownictwo Katedry Technologii Metali, niestety wybuch II wojny światowej uniemożliwia realizację tych ambitnych planów.
Okres II wojny światowej i okupacji Ludwik Żarnowski spędził w Warszawie, organizując różne formy tajnego nauczania. Po utworzeniu w 1942 roku Państwowej Wyzszej Szkoły Technicznej obejmuję opiekę nad laboratorium metalurgicznym (dawnym Zakładem Metalurgicznym Politechniki) oraz prowadzi wykłady z metalurgii, walcownictwa i kuźnictwa. Potajemnie prowadzi prace dyplomowe dla dawnych studentów Politechniki Warszawskiej.
05.08.1944 roku po wybuchu powstania warszawskiego zostaje wywieziony przez Niemców do obozu w Głogowie a następnie przewieziony do obozu pod Gdynią gdzie przebywa do wyzwolenia.
Po wyzwoleniu obozu w dniu 15.03.1945 roku zamieszkuję we wsi Jeziorko, powiat Koluszki. W kwietniu 1945 roku udaje się do Łodzi. Jest jednym ze współorganizatorów Politechniki Łódzkiej. Pierwszego lipca 1945 roku obejmuje Katedrę Metalurgii na Wydziale Mechanicznym prowadząc wykłady i ćwiczenia.
Profesor Ludwik Żarnowski był autorem podstawowych podręczników z zakresu kuźnictwa i walcownictwa, opartych na doświadczeniu zdobytym w przemyśle i własnych badaniach naukowych. W 1936 roku wydał pierwsza część pracy „Gorąca Przeróbka Plastyczna Żelaza i Stali”. Obejmowała ona opis własności plastycznych metali i pieców grzewczych wraz z ich atlasem. Pracę tą wydało „WYDAWNICTWO ZAKŁADÓW OSTROWIECKICH – OSTROWIEC 1936”. Oryginał tej pracy z 1936 roku wraz z atlasem jest w posiadaniu naszego Koła SiTPH przy Hucie Ostrowiec. Dalsze dwie części ukazały się po II wojnie światowej „ Kuźnictwo – 1947 r.”, „Walcownictwo – 1951 r.”
Profesor Ludwik Żarnowski opracował również szereg skryptów o tematyce :
„Zimne przeciąganie drutów i prętów” – 1944 r., „Wstęp do technologii metali” – 1945 r. i „Wstęp do hutnictwa” – (1947 – 1948 r).
Publikował liczne artykuły w Przeglądzie Górniczo – Hutniczym i Przeglądzie Mechanicznym.
Profesor Ludwik Żarnowski łącząc badania naukowe z praktyką był propagatorem ich wprowadzania do przemysłu. Opracował projekty kół zamachowych, które wdrożył w 11 walcowniach na Śląsku. Czynnie uczestniczył w normalizacji elektrorolek walcowni.
Prawie wszystkie wykonane pod jego kierunkiem prace dyplomowe studentów zostały wdrożone w przemyśle. Działalność profesora nie ograniczała się tylko do jednej dziedziny, interesował się także biologią, ogrodnictwem a także malarstwem i literaturą rosyjską.
Zmarł 02.12.1953 roku w Łodzi i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Syn profesora Władysław urodzony 09.10.1911 roku w Charkowie był absolwentem Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie (1947 rok). Pracował w Hucie w Ostrowcu Świętokrzyskim w latach 1940 – 1946 na stanowisku asystenta w walcowni, a następnie w latach 1946 – 1947 na stanowisku starszego konstruktora. W latach 1947 – 1949 był starszym konstruktorem i szefem działu w „Biprohucie” Zabrze.
W latach 1949 – 1956 pracował w Hucie im. Lenina w Krakowie jako szef planowania generalnego. W latach 1956 – 1957 przechodzi do „Biprostalu” Kraków, gdzie pełni funkcję weryfikatora projektów.
Będąc jeszcze pracownikiem Huty im. Lenina rozpoczął pracę naukową w Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie prowadząc wykłady w Katedrze Gospodarki Cieplnej.

W latach 1956 – 1965 pełni fukcję adjunkta, prace doktorską obornił 19.12.1961 roku.
Zmarł 16.09.1965 roku w Krakowie.

Literatura :

1. Sylwetki Profesorów Politechniki Warszawskiej
2. Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej
Jubileusz 90 – lecia Wydziału 1922 – 2012 Kraków 2012