II wojna światowa przyniosła Hucie ogromne straty, które sięgały 80% jej majątku. Od 1944 roku do stycznia 1945 r. Niemcy wywieźli 2928 wagonów z mieniem Zakładów Ostrowieckich, w tym m. in.: 236 wagonów z maszynami i częściami zapasowymi, 113 wagonów z wyrobami ogniotrwałymi, 29 wagonów z materiałami pochodzącymi z magazynów oraz 21 wagonów załadowanych narzędziami. W 151 transportach znajdowało się około 10 tysięcy ton rudy krzyworoskiej i 267 ton żelazostopów oraz 15 tysięcy ton wyrobów gotowych i 6 tysięcy ton surówki wielkopiecowej. To, co nie mogło być wywiezione, zostało przez wojsko niemieckie wysadzone w powietrze, na przykład centrala elektryczna i rozjazdy kolejowe. Mimo to, nie udało się władzom niemieckim w pełni dokonać zaplanowanego rabunku i zniszczenia, ponieważ już w czasie ewakuacji robotnicy Huty ukryli część maszyn, części i narzędzi.
Już w latach 1945 – 1946 uruchomiono pierwsze wydziały Huty, takie jak Wielki Piec, Odlewnia Metali Kolorowych, Stalownia Martenowska, Odlewnia Żeliwa, Warsztat Mechaniczny, Kuźnia, Modelarnia, Montownia, Walcownia Średnia, Walcownia Obręczy i Resorownia.
Walcownie w okresie powojennym
Wielki piec w okresie powojennym
W 1945 roku wyprodukowano: 8299 ton surówki, 4973 tony stali surowej, 3214 ton wyrobów walcowanych, 625 ton odlewów głównie części zamiennych, 65 ton wyrobów kutych i 33 tony części maszyn. Pod koniec 1945 roku montownia wyprodukowała pierwszy wagon platformę.
W latach 1947 – 1949 niemal całkowicie usunięto zniszczenia w ostrowieckiej Hucie. Pozwoliło to na wzrost produkcji oraz uruchomienie dalszych wydziałów produkcyjnych oraz realizację zadań inwestycyjno–modernizacyjnych do których należy zaliczyć:
- Wielki piec – zamontowanie suwnicy nad zbiornikiem żużla granulowanego oraz specjalnej prasy i innych urządzeń w cegielni,
- stalownia martenowska – dokończenie budowy pieca numer 1 (40 ton) oraz zamontowanie 3 suwnic,
- walcowania duża – oddanie do użytku nowej hali produkcyjnej o kubaturze 170 000 m3 wraz z 3 suwnicami i chłodnią,
- odlewnia rur – zainstalowanie nowego żeliwiaka oraz przekazanie załodze budynku socjalnego,
- warsztat mechaniczny – zakupienie i zainstalowanie 100 nowych obrabiarek,
- narzędziownia – zakupienie i zainstalowanie 30 nowych obrabiarek
- elektrownia – remont turbogeneratora „Skoda – Ganz” o mocy 3000 kW
W sierpniu 1948 roku rozpoczęła produkcję walcownia duża i uniwersalna. Pracowała też w tym czasie już kopalnia kamienia wapiennego w Krzemionkach, dająca surowiec dla wielkiego pieca.
Najlepsze wyniki związanie z 3 – letnim planem odbudowy osiągnęli pracownicy wielkiego pieca i stalowni martenowskiej, przekraczając o 20 % wskaźnik produkcji z lat międzywojennych. Wielkość produkcji walcowni w tym okresie osiągnęła poziom około 200 tyś ton wyrobów walcowanych.
Lata 1950 – 1955 to okres dynamicznej rozbudowy Huty. Na szczególne podkreślenie zasługuję budowa nowego wielkiego pieca. Jak poważne i trudne było to przedsięwzięcie niech znaczy fakt, iż biuro konstrukcyjne wykonało ponad 600 rysunków a służby technologiczne 1000 arkuszy
specyfikacji materiałowych. Na realizację tego projektu użyto 365 ton konstrukcji stalowych, ponad 420 ton innych urządzeń i materiałów.
W stalowni martenowskiej dokonano przebudowy pieca nr 4, zwiększając jego pojemność z 20 do 30 ton.
W walcowni średniej oddano do użytku nowy, bardziej wydajny piec grzewczy o przepustowości 18 ton/godz. W walcowni uniwersalnej zakończono budowę nowych hal z 3 suwnicami i piecem grzewczym o wydajności 15 ton/h.
Zmodernizowano warsztat mechaniczny i elektrownie, gdzie wykonano generalny przegląd, remont i budowę nowych stacji zasilania i sieci elektrycznych.
Wybudowano sieć nowych torów kolejowych na terenie całej Huty.
Ogółem zadania produkcyjne planu 6 – letniego zrealizowano już 28 października 1955 roku, osiągając nadwyżkę w ilości: surówki martenowskiej – 15246 ton, wyrobów walcowanych – 51760 ton, stali surowej – 27594 ton, odlewów – 7931 ton, resorów i sprężyn – 3096 ton, odkuwek – 3500 ton, kół samochodowych – 11411 sztuk.
W latach 1950 – 1955 zmienił się również program produkcji Huty. Duża elastyczność technologiczna walcowni pozwoliła na wprowadzenie szerszego asortymentu kształtowników.
Uruchomiono również produkcję kół samochodowych na potrzeby Fabryki Samochodów Ciężarowych – „Star” w Starachowicach.
W roku 1952 rozpoczęto w montowni produkcję nowoczesnych wagonów dwu i czteroosiowych typu „Talbot”.
Rozwijano postęp techniczny i technologiczny czego przykładem było wprowadzenie w wydziałach mechanicznych metody szybkościowej obróbki mechanicznej. Zadanie to wiązało się z koniecznością modernizacji tokarek i zastosowania nowej generacji noży tokarskich z płytkami z węglików spiekanych. Pozwoliło to na zwiększenie wydajności z 17 do 101 sztuk elementów w ciągu jednej zmiany roboczej.
Planowanie centralne gospodarki krajowej przewidywało w latach 1956 – 1960 uzyskanie w skali kraju 6,5 mln ton stali w roku 1960. Przyrost produkcji w tym okresie planowano na poziomie 2 mln ton stali. Przyrost ten miał być wynikiem rozbudowy nowych hut i ograniczenia kosztów inwestycji w „starym” hutnictwie do którego zaliczana była nasza Huta (Huta im. M.Nowotki).
Przewidywane zadania dla Huty miały przynieść coroczny 10 % wzrost produkcji.
29 lutego 1956 roku przyjęto nowy plan produkcji zakładający w stosunku do poprzedniego wzrost produkcji: surówki o ponad 2,5 tys. ton, stali o 8,5 tys. ton, wyrobów walcowanych o 23 tys. ton, odlewów żeliwnych o 200 ton oraz rur o 2,5 tys. ton.
Plan przewidywał również poważny wzrost funduszu mieszkaniowego i socjalno–bytowego.
W planie tym przewidywano budowę 12 bloków mieszkalnych.
Zadania przewidziane na lata 1956 – 1960 zostały zrealizowane 19.12.1960 roku, co pozwoliło na wyprodukowanie dodatkowo 16,5 tys. ton surówki i ponad 17,5 tys. ton stali. Tak dobre wyniki możliwe były do osiągnięcia dzięki m.in. wprowadzeniu w styczniu 1957 roku wydziałowych rozrachunków gospodarczych.
Wysoka jakość wyrobów oraz dynamiczny wzrost produkcji miały istotny wpływ na ożywienie eksportu Huty. Odbiorca naszych wyrobów byli kontrahenci z 4 kontynentów, w szczególności z takich krajów jak: Jugosławia, Czechosłowacja, Związek Radziecki, Rumunia, Niemiecka Republika Demokratyczna, Chińska Republika Ludowa, Węgry, Albania, Szwecja, Republika Federalna Niemiec i Wielka Brytania. W okresie późniejszym nawiązano stosunki handlowe z Brazylią, Egiptem, Koreą i Indiami. Głównym asortymentem eksportowym były wyroby walcowane oraz wagony towarowe typu „Talbot” i „Radwan”, które wystawione w 1957 roku na Międzynarodowych Targach Poznańskich znalazły wielu nabywców. Niemiecka Republika Demokratyczna zawarła umowę na dostawę tych wagonów w zamian za piętrowe wagony osobowe z przeznaczeniem dla Polskich Kolei Państwowych.
W 1958 roku Huta wyeksportowała m.in. ponad 22 tys. wyrobów walcowanych, około 8 tys. metrów rur żeliwnych i 260 sztuk wagonów towarowych.
Lata 1956 – 1960 były także, okresem poważnej modernizacji i rozbudowy Huty. Największa inwestycją była budowa montowni produkującej wagony kolejowe. Zmodernizowano również kotłownię i warsztat mechaniczny. Przebudowano i zmodernizowano rozrząd pieca martenowskiego nr 1, rok później pieca nr 2. Pierwszego wytopu z tych pieców dokonał na 2 zmianie w dniu 27 maja 1957 roku wytapiacz Wicenty Wojtyła.
W 1958 roku oddano do eksploatacji drugie ujęcie wody na rzece Kamiennej wraz z przepompownią. Rozpoczęto prace fundamentowe pod nową odlewnię rur produkowanych metodą odśrodkową. W tym tez roku uruchomiona została druga nitka produkcyjna w montowni co pozwoliło na rozpoczęcie produkcji seryjnej wagonów „Talbot” i”Radwan”. W tym czasie nasza Huta wraz z „Pafawagiem” byli największymi producentami w Polsce wagonów kolejowych.
Założenia planowe na lata 1961 – 1965 kładły szczególny nacisk na poprawę jakości i przyśpieszenie rozwoju produkcji asortymentów oszczędnościowych. Rok 1962 był rokiem rozwoju produkcji nowych profili, których liczba wzrosła do 65 – ciu. Następne lata przyniosły dalszy wzrost produkcji. W ciągu 3 pierwszych lat wzrosła produkcja: surówki o 11,3 %, stali o 11,5 %, wyrobów walcowanych o 15, 8 %, odlewów staliwnych o 13,4 %, konstrukcji stalowych o ponad 20 % i kół samochodowych o 7 %.
Rok 1963, to rok szczególny w zakresie zmiany profilu produkcji wydziałów przetwórczych Huty. W montowni zaprzestano produkcji wagonów, które były podstawowym asortymentem produkcji wysoko przetworzonej na rzecz produkcji specjalnej z przeznaczeniem dla potrzeb wojska.
Z perspektywy czasu decyzja ta jest dość dyskusyjna, ale pewnie była niezależna od Huty.
Prawie dwukrotnie wzrósł eksport rur żeliwnych. Eksport w tym asortymencie w 1963 roku kształtował się na poziomie 170 tyś metrów bieżących rur żeliwnych.
Pomimo centralnego ograniczenia środków na cele inwestycyjne, w naszej Hucie znaczną cześć środków finansowych przeznaczono na modernizację i nowe uruchomienia. W latach 1961 – 1965 zakończono modernizację montowni, przebudowano walcownie dużą, oddano do użytku budynek socjalny nowej odlewni rur i nową halę wydziału konstrukcyjnego. Wybudowano kolejową stację rozrządową i przemysłową oczyszczalnie ścieków. Rozpoczęto budowę warsztatu obróbki kokil i wieży ciśnień, rozbudowano centralę telefoniczną.
14 lutego 1964 roku uruchomiono nową odlewnię rur kosztem 146 mln złotych. Nowa odlewnia rur dysponowała dwoma niezależnymi ciągami produkcyjnymi umożliwiającymi odlewanie metodą odśrodkową rur o średnicach 80, 100, 150/mm i dł. 4 lub metrów oraz rur o średnicy 200, 250, 300/mm i dł. 6 metrów. W kwietniu 1964 roku przekazano do eksploatacji nowo wybudowany Wydział Budowy Maszyn Hutniczych(WBMH)
Wydział Budowy Maszyn Hutniczych
Wydział ten, wspólnie w Wydziałem Mechanicznym stał się producentem taboru hutniczego, pieców grzewczych, suwnic, kadzi, czadnic, baterii koksowniczych oraz części zamiennych.
Plan roku 1964 wykonano w 103 %. Łączna wartość produkcji wyniosła ponad 2750000 złotych. Zadania roku 1965 zostały również wykonane z nadwyżką. Równie pomyślnie zrealizowano zadania eksportowe. Huta po raz pierwszy weszła z eksportem na rynek amerykański, eksportując kątowniki wytwarzane według norm amerykańskich w układzie calowym.
15 lutego 1965 roku oddano do eksploatacji nowy Wydział Montowni produkujący dla potrzeb wojska korpusy pojazdów opancerzonych (kooperacja ze Stalową Wolą i Lublinem). Także w tym roku wybudowano i oddano załodze Działu Głównego Technologa nowy budynek biurowy jak również rozpoczęto modernizację walcowni uniwersalniej, pompowni, sieci przeciwpożarowej oraz drugiej wieży ciśnień.
W latach 1966 – 1970 centralne plany rozwoju hutnictwa w Polsce kłady szczególny nacisk na jakość wyrobów przy ilościowym wzroście produkcji. Dla realizacji tych zadań istniała konieczność modernizacji „starego” hutnictwa.
Środki finansowe przeznaczone na realizację tych zadań w naszej Hucie były znacznie ograniczone z uwagi na planowaną już wówczas budowę Nowego Zakładu Metalurgicznego.
Pomimo tych ograniczeń rozbudowano halę walcowni uniwersalnej i blachy wraz z oddaniem do użytku w 1967 roku pieca do normalizacji blach oraz przebudowano piec martenowski na nowoczesny, jednokomorowy piec z pełną automatyką.
W wydziale budowy maszyn kontynuowano budowę hali oddziału obróbki termicznej. W 1967 roku oddano do eksploatacji nową kotłownie nr 4 z kotłem CRG-32.
W 1969 roku rozpoczęto poligonową produkcję konstrukcji stalowych. Zakupiono maszyny i urządzenia dla montowni, wydziału kolejowego i laboratoriów. Oddano do użytku załodze narzędziowni budynek socjalny.
W okresie tych lat pomyślnie realizowano plany produkcyjne, rozwijając sprzedaż eksportową. W 1966 roku uruchomiono produkcję rur żeliwnych odśrodkowo lanych w oparciu o normy brytyjskie. Przedmiotem eksportu oprócz rur, były wyroby walcowane, stal we wlewkach i odkuwki matrycowe.
Walcowania średnia opanowała technologię walcowania nowych profili ekonomicznych. Walcowania duża rozpoczęła produkcję kształtownika iglicowego do rozjazdów kolejowych oraz antyimportową produkcję stopy gąsienicowej dla koparek. Wydział obróbki kokil wykonał dwa trzechmetrowe segmenty cylindrów dla zapory wodnej w Solinie.
W roku 1970 pion przetwórczy Huty dysponował programem produkcji w 9 grupach asortymentowych a mianowicie: maszyny i urządzenia wielkopiecowe, stalownicze i walcownicze, różne maszyny hutnicze, tabor hutniczy transportowy, piece grzewcze, urządzenia grzewcze, baterie koksownicze, urządzenia dla przemysłu chemicznego, suwnice i urządzenia dźwigowe.
W 1970 roku wyprodukowano dla potrzeb budującego się Nowego Zakładu Metalurgicznego
21 pieców przemysłowych.
Huta dzięki tak szerokiemu asortymentowi produkowanych urządzeń zyskała w tych latach miano „Matki Hut”.
W lipcu 1971 roku w związku z ociepleniem stosunków międzynarodowych i przyjętym porozumieniem o rozbrojeniu, zmieniono asortyment produkcji montowni. Rozpoczęto produkcję w tym wydziale: konstrukcji stalowych budowlanych, kołnierzy i zbrojeń do rur, cylpepsów oraz krążków na bębny hamulcowe dla kolejnictwa.
W sierpniu 1971 roku wyłączono z eksploatacji kopalnię wapienia w Lipniku. Główną przyczyną tej decyzji były względy ekonomiczne(wysokie koszty eksploatacyjne).
Pomimo tych niekorzystnych zjawisk jak i trudności gospodarczych w kraju, plan produkcji Huty został wykonany, a jego wartość wyniosła 4 mld 200 tys. Złotych.
Rok 1972 – to rok pozyskania przez Hutę nowych zdolności produkcyjnych wynikających z faktu częściowego uruchomienia wydziałów Nowego Zakłady Metalurgicznego. Stało się to możliwe między innymi, dzięki uruchomieniu w stalowni martenowskiej produkcji wlewków kuźniczych o masie od 1,5 do 25 ton, przewożonych do Prasowni w stanie gorącym w wagonach termosach. Było to niewątpliwie znaczące osiągniecie techniczno–technologiczne.
Pomyślnie zrealizowano również zadania eksportowe sprzedając m.in. 31 200 ton rur żeliwnych o wartości 23 mln złotych dewizowych. Łączna wartość ponadplanowej produkcji wyniosła 140 mln złotych.
W maju 1973 roku uruchomiono piec elektryczny o pojemności 10 ton, co umożliwiło odlewanie w Zakładzie Metalurgicznym wlewków o masie od 1,5 do 15 ton, rozszerzając możliwości produkcyjne Prasowni i Wydziału Obróbki Mechanicznej. Natomiast współpraca kooperacyjna Wydziału Obróbki Termicznej Zakładu Metalurgicznego z Montownią umożliwiła uruchomienie produkcji antyimportowej blach dla Huty Stalowa Wola.
Wartość planowanej produkcji w 1973 roku została przekroczona o 115 mln złotych.
Uruchomienie i przekazanie do eksploatacji w 1974 roku 2 pieców elektrycznych o pojemności jednostkowej 50 ton (pierwszy w marcu drugi w lipcu) ,znacznie rozszerzyło możliwości odlewania wlewków o masie do 50 ton, dotychczas nie produkowanych w Polsce. 17 grudnia 1974 roku odlano największy wlewek o masie 65 ton.
Przekazanie natomiast do eksploatacji w lipcu 1974 roku prasy o nacisku 3200 ton, umożliwiło znaczne rozszerzenie programu produkcyjnego Prasowni oraz Wydziału Obróbki Mechanicznej w zakresie linii wałów okrętowych, walców dla hutnictwa o masie jednostkowej do 40 ton.
Rok 1975, to okres dalszej dynamicznej rozbudowy Zakładu Metalurgicznego i rozwijania nowych asortymentów produkcji. Uruchomiono m.in.:
- produkcję blach uniwersalnych o podwyższonej wytrzymałości dla przemysłu stoczniowego (w Starym Zakładzie),
- opanowano produkcję osi parowozowych,
- uruchomiono i opanowano produkcję linii wałów okrętowych, których ostrowiecka Huta była jedynym producentem w kraju,
- w marcu 1975 roku dokonano 3 tysięcznego wytopu w Stalowni Elektrycznej,
- 16 sierpnia 1975 roku nastąpił pierwszy wytop ze 140 tonowego pieca elektrycznego (w Stalowni Ilościowej). Pierwszym wytapiaczem był Bronisław Sala, a pracą pieca kierował mistrz Henryk Marzec
Zadania planu pięcioletniego na latach 1971 – 1975 zostały zrealizowane 2,5 miesiąca przed terminem.
Lata 1976 – 1980 w Hucie, to dalsza rozbudowa Zakładu Metalurgicznego a w szczególności realizacja zadania inwestycyjnego pt. „Rozbudowa Stalowni”.
14 października 1976 roku przekazano do eksploatacji drugi piec 140 tonowy.
W stalowni jakościowej odlano po raz pierwszy w kraju wlewek kuźniczy o masie 80 ton.
W Wydziale Obróbki Mechanicznej przekazano do montażu obrabiarek kolejne nawy przeznaczone głównie pod obróbkę monolitycznych wałów korbowych do silników okrętowych.
Rok 1976, to także dalszy postęp w modernizacji Zakładu Hutniczo – Przetwórczego (Stary Zakład).
Kosztem ponad 20 mln złotych dokonano wymiany napędu walcowni małej.
Rok 1977 charakteryzował się wysokim tempem wzrostu produkcji i znacznego wzrostu zdolności produkcyjnych, głównie w zakresie produkcji stali. W dniu 11 marca przystąpiono do rozruchu agregatu nr 1 ciągłego odlewania stali, a 20 września – agregatu nr 2. 7 listopada załoga pieców 140 tonowych uzyskała 12 wytopów w ciągu jednej doby, a w grudniu z tych pieców „puszczono” 10 – tysięczny wytop. Niezwykle istotnym osiągnięciem technicznym było opanowanie technologii antyimportowej produkcji krystalizatorów.
W tym roku Huta znacznie rozszerzyła asortyment produkowanych wyrobów. Zakład Metalurgiczny opanował technologię produkcji walców dla hutnictwa, w tym największych dla walcowni zgniatacz i slabing Huty Sendzimira i Huty Katowice. Zakład Hutniczo – Przetwórczy zrealizował zamówienia na wykonanie chłodni dla Huty Katowice i rozszerzył produkcję o nowy profil wyrobów walcowanych o podwyższonej wytrzymałości.
Na rynek krajowy i zagraniczny trafiły z Huty nowe wyroby w postaci konstrukcji stalowych, kęsisk z COS – u oraz ciężkie odkuwki o masie do 50 ton przeznaczone dla przemysłu hutniczego, energetycznego, chemicznego i morskiego. Eksport zwiększył się o 4,3 %, a produkcja na rynek krajowy o 19 %.
Rok 1978 to dalsza intensywna działalność inwestycyjna Huty. Głównym zadaniem zadaniem inwestycyjnym była budowa Walcowni Drobnej, a także dozbrojenie Stalowni Elektrycznej i montaż ciężkich obrabiarek w Wydziale Obróbki Mechanicznej oraz wyposażenie w maszyny i urządzenia Wytwórni Konstrukcji Stalowych.
W Zakładzie Hutniczo – Przetwórczym zmodernizowano Wydział Montowni.
Do osiągnięć technologicznych i produkcyjnych tego roku należy zaliczyć: wykonanie odkuwek osi ciężkich koparek kopalni odkrywkowych węgla brunatnego, rozpoczęcie produkcji wlewnic dla Huty Katowice (Stary Zakład) oraz opanowanie produkcji w Stalowni Jakościowej Zakładu Metalurgicznego wlewków kuźniczych o masie 80 – 100 ton.
Pomimo przeszkód i trudności wynikających z ograniczeń w dostawach energii elektrycznej i gazu oraz trudności transportowych, zadania produkcyjne zostały wykonane z nadwyżką 8 mld złotych w stosunku do założonego planu.
W roku 1979 zadania planowe zostały wykonane przez Hutę z 10 % nadwyżką, osiągnięta dzięki wzrostowi wydajności pracy i przyrostowi zdolności produkcyjnych. Wzrósł również bardzo poważnie, bo aż o 50 % eksport wyrobów z Huty.
Lata 1980 – 1982, to lata kryzysu gospodarczo – społecznego w Polsce. Brak wielu surowców, materiałów, części zamiennych, energii elektrycznej i paliw, to główne symptomy mające wpływ na wyniki osiągane przez naszą Hutę.
Huta w miarę swoich możliwości starała się stwarzać warunki do zachowania ciągłości procesów produkcyjnych i płynności finansowej firmy.
Pomimo iż w przypadku Stalowni Elektrycznej (głównym odbiorcą energii elektrycznej) zachowanie ciągłości pracy nie było możliwe, załoga wyprodukowała w 1980 roku o 40 000 ton stali więcej niż w 1979 roku, a kęsisk o 70 000 ton więcej.
Zadania planowe zrealizowały takie wydziały jak: odlewnia żeliwa, kuźnia, wydział obróbki mechanicznej i resorownia. Pozostałe wydziały nie zdołały w pełni wykonać zadań planowych.
Dlatego, też Huta w tym roku nie wykonała w pełni zadań wynikających z założonego planu sprzedaży.
Natomiast na podkreślenie zasługuję fakt wykonania z nadwyżką zadań eksportu i produkcji rynkowej przez walcownię dużą, walcownię uniwersalną, odlewnię rur, prasownię i wytwórnię konstrukcji stalowych.
Niezwykle istotnym, pozytywnym osiągnięciem inwestycyjnym było rozpoczęcie zimnego rozruchu Walcowni Drobnej.
Zadania produkcyjne roku 1981 zostały opracowane na bazie możliwości i uwarunkowań, szczególnie w zakresie zaopatrzenia w surowce, energię elektryczną i gaz.
W 1981 roku został wygaszony i przeznaczony do rozbiórki wielki piec. W tym samym roku została wyłączona z produkcji stara odlewnia rur.
Niezwykle trudna była sytuacja produkcyjna walcowni blach, ze względu na brak zamówień.
Piętrzące się problemy energetyczne powodowały, iż ustalone plany były znacznie niższe od możliwości technicznych Huty.
Sytuacja Huty w 1982 roku była bardzo trudna. Spowodowało ją głównie poza dalej istniejącymi problemami zaopatrzeniowymi, ogromne zadłużenie inwestycyjne oraz zły stan budżetu Państwa.
W trakcie tego roku położono szczególny nacisk na realizację Zakładowego Programu Oszczędnościowego, którego zadania umożliwiły osiągnięcie poprawy efektów gospodarczych.
Większa produkcja została osiągnięta przy zmniejszonym zatrudnieniu o prawie 1500 osób (wcześniejsze emerytury).
Z powodzeniem zostały zrealizowane zadania eksportowe. Poprawiająca się z miesiąca na miesiąc praca Huty przyniosła wzrost osiąganych wyników ilościowych i finansowych.
Lata 1983 – 1985, to lata planu wychodzenia Huty z kryzysu. Przy znacznej samodzielności Huta dokonała wyboru optymalnego planu odpowiadającego możliwością technicznym i limitom centralnie rozdzielanych czynników zaopatrzeniowych oraz energetyczno–paliwowych.
W 1983 roku Huta po raz pierwszy po 3 latach kończonych ujemnym wynikiem finansowym, wypracowała wynik dodatni. Osiągnięto wynik sprzedaży w wysokości 25 mld złotych.
Wzrósł eksport do 22 krajów świata, w tym do 15 z drugiego obszaru płatniczego. Wraz ze wzrostem ilościowym produkcji opracowywano technologię i uruchamiano produkcję nowych wyrobów do których należy zaliczyć: elementy stabilizatorów ciśnienia i wytwornic pary dla Elektrowni Jądrowej w Żarnowcu, składane wały korbowe dla silników okrętowych ( własne autorskie rozwiązanie) oraz profil specjalny dla przemysłu maszyn rolniczych.
W ramach własnych środków finansowych Huta realizowała inwestycję niezbędne dla Huty i miasta. Do inwestycji tych należały: budowa kotłowni w Zakładzie Hutniczo-Przetwórczym, kafaru w Zakładzie Metalurgicznym, przebudowa byłej śrubirani na Wydział Remontów Elektrycznych, oddanie do użytku nowych magazynów centralnych oraz pomieszczeń socjalnych w walcowni średnio – małej.
Rok 1984 pomimo strat poniesionych z tytułu niepełnego zabezpieczenia wsadu dla walcowni i okresowych ograniczeń energetycznych, był kolejnym rokiem wzrostu produkcji.
Stalownia Ilościowa i Jakościowa wyprodukowała 764 000 ton stali, walcownie wykonały 806 000 ton wyrobów walcowanych. Ponadto wyprodukowano 43 000 ton odlewów żeliwnych i rur, prawie 15500 ton konstrukcji stalowych, ponad 15 000 ton wyrobów obrobionych mechanicznie oraz ponad 9000 ton resorów.
Wartość sprzedaży w tym roku osiągnęła poziom 32,5 mld złotych.
W wyniku wzrostu samodzielności Huta uzyskała nowe rynki zbytu w krajach skandynawskich takich jak: Szwecja, Norwegia, Finlandia oraz w krajach „trzeciego świata” takich jak: Singapur, Hong-Kong, Tailandia, Taiwan, Malezja, Egipt, Libia itp. Liczba państw do których eksportowano nasze wyroby wzrosła do 33.
Zatrudnienie w Hucie w latach 1945 – 1985 wahało się w granicach od 3510 osób w roku 1945 do 15490 osób w 1985 roku, osiągając apogeum w roku 1981 w wysokości 17585 osób.